الف) در این روز عبیداللّه بن زیاد، شخصی بنام "شبث بن ربعی" را به همراه
یک هزار نفر به طرف کربلا گسیل داد.
ب) عبیداللّه بن زیاد در این روز دستور داد تا شخصی بنام "زجر بن قیس" بر سر
راه کربلا بایستد و هر کسی را که قصد یاری امام حسین علیهالسلام داشته و بخواهد
به سپاه امام علیهالسلام ملحق شود، به قتل برساند. همراهان این مرد 500 نفر بودند.
ج) در این روز با توجه به تمام محدودیتهایی که برای نپیوستن کسی به سپاه
امام حسین علیهالسلام صورت گرفت، مردی به نام "عامر بن ابی سلامه" خود را
به امام علیهالسلام رساند و سرانجام در کربلا در روز عاشورا به شهادت رسید.
د ) روز پنجم محرم - سال ششم هجرى قمرى
وقوع سریه عبدالله بن انیس .
بنا به روایت واقدى در کتاب گرانسنگ المغازى ، سریه عبدالله بن انیس در روز
دوشنبه ، پنجم ماه محرم ، مطابق با پنجاه و چهارمین ماه هجرت نبوى آغاز گردید
و به مدت دوازده روز ادامه یافت و هفت روز باقى مانده از محرم پایان یافت .
به نظر مى آید تاریخى را که واقدى براى این نبرد بیان کرده است ، مقرون به
صحت نباشد. چون ماه محرم آن سال نمى توانست پنجاه و چهارمین ماه هجرى
باشد، بلکه مى بایست پنجاه و هشتمین و یا چهل و ششمین ماه هجرت باشد.
وانگهى پنج روز و دوازده روز، جمعا مى شود هفده روز.
بنابراین ، گفتار وى که این سریه ، هفت روز به آخر محرم پایان یافته ، نیز
صحیح نیست . ممکن است منظورش این بود که این سریه در هفدهم ماه محرم
پایان یافته است . بدین جهت ممکن است در کتابت اشتباهى رخ داده باشد.
به هر حال ، این نبرد از آن جا آغاز گردید که رسول خدا
صلى الله علیه و آله و سلم با خبر شد که سفیان بن خالد لحیانى در عرنه
منطقه اى نزدیک عرفات اردو زده و مردم قبیله خویش و دیگر دشمنان
اسلام را گرد آورد و آماده نبرد با مسلمانان است .
پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم ، عبد الله بن انیس را به حضور طلبید و
وى را ماءمور خاموش کردن این فتنه نمود. عبدالله بن انیس به تنهایى از
مدینه خارج شد و بدون این که یار و یاورى با خود داشته باشد، عازم عرفه
گردید. پس از چند روز راه پیمایى به اردوگاه سفیان بن خالد رسید.
عبد الله بن انیس ، پیش از این ماجرا، هیچ گاه سفیان بن خالد را ندیده بود.
به همین جهت پیش از حرکت از مدینه ، نشانه هاى وى را از
پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم درخواست کرد. آن حضرت به
عبدالله فرمود: نشانى وى ، این است که هر گاه او را از بینى از او ترسى
در تو پیدا مى شود و به یاد شیطان خواهى افتاد و دلت مى خواهد که از او
کناره گیرى نمایى .
عبدالله بن انیس گفت : آن نشانى اى که رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم
به من فرموده بود، به محض دیدن سفیان بن خالد در من آشکار گردید. با این که
من از هیچ چیز نمى ترسیدم ، با دیدن این مرد، لرزه بر اندامم افتاد ولى خود را
کنترل کرده و به وى نزدیک شدم و گفتم که من از قبیله خزاعه ام و براى جنگیدن
با محمد بن عبدالله ، به تو پیوسته ام و خواهم در سپاه تو حضور یابم .
بدین ترتیب ، عبدالله بن انیس با گفتارى شیرین و خواندن اشعارى دل نواز،
سفیان را مجذوب خود ساخت و در اندک مدتى به وى نزدیک گردید.
سفیان که رهبرى شورشیان و کینه توزان ضد اسلام را بر عهده داشت ،
پس از فراغت از امور جارى سپاه به خیمه خویش بر گشت . وى به عبدالله
اطمینان کامل پیدا کرده بود. به همین جهت وى را در سراى خویش جاى داد
و از او به گرمى استقبال و پذیرایى نمود.
اما همین که نیمه شب فرا رسید و همه در خیمه هاى خویش آرام گرفته و
به خواب فرو رفته بودند، عبدالله از بستر خویش برخاست و به بستر خالد
نزدیک گردید و وى را با زیرکى خویش غافلگیر کرد و سرش را از بدن جدا
ساخت و از آن اردوگاه گریخت و به غارى در بلندى هاى اطراف پناهنده شد.
سپاهیان ، پس از اطلاع از قتل سرکرده خویش به تکاپو افتاده و از هر سو به
دنبال عبدالله راه افتادند ولى هرگز به او دست نیافتند. پس از هلاکت سفیان ،
شورشیان نیز پراکنده شدند و عبدالله بن انیس با سرافرازى به مدینه برگشت
نمود و سر بریده سفیان بن خالد را به همراه خود به مدینه آورد و در محضر
پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم به زمین گذاشت .
پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم به پاس تلاش ها و خدمات عبدالله بن
انیس ، عصاى خویش را به وى بخشید و به او فرمود: با این عصا در بهشت
خواهى خرامید، هر چند عصاداران در بهشت بسیار اندکند.
گردد، به دست یک سرباز تواناى اسلام ، در نطفه خاموش و نابودى گردید. ه) حضرت موسى (ع ) با بنى اسرائیل از دریا عبور کردند و فرعون و جنودش غرق شدند.
بدین ترتیب ، فتنه اى که مى رفت به فساد و خون ریزى بى گناهان منجر
منابع :
فیض الاعلام و وقایع الایام شیخ عباس قمی ، روزشمار تاریخ اسلام سید تقى واردى ،
مقتل الحسین(مقرّم)، ص199
منبع: راسخون
